Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/30

 Rycerski oficer, siedzący obok Heleny, pochylił się z ugrzecznieniem, zwyczajnem u kulturalnych Rosjan, zapewniając, że nie potrzebuję się kłopotać wygodą naszą w pociągu. Oświadczył, że mając odbyć podróż inspekcyjną, będzie miał szczęście towarzyszyć nam jeszcze spory kawał drogi i bierze na siebie dostarczenie nam najlepszego przedziału. Jedno jego słowo zagwarantuje nam wszelkie względy.
 Potem jął żartować z wyraźnego strachu żony o mnie od czasu, kiedy wstałem od stołu. Słuchała napoły tylko, a nawet kilka razy zbierała się biec za mną. Przypijając do Heleny, spytał z uśmiechem:
 — Państwo zapewne odbywają podróż poślubną?
 Zarumieniona i zwrócona z uśmiechem w mą stronę, wykrzyknęła z dziecięcą prostotą, tonem wyrzutu:
 — O, panie pułkowniku, jesteśmy już od wieków pobrani!
 — Składam gratulację małżonkowi, — odrzekł pułkownik, — u którego mąż nie wyparł jeszcze z miejsca kochanka.
 Czarny olbrzym westchnął, zazdroszcząc mi wyraźnie posiadania tak czarującej istoty. Niepewny i zakłopotany wykrzyknął jeszcze:
 — Państwo żartujecie sobie ze mnie! Rumieniec taki widuje się tylko na twarzy świeżo