Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/54

telegraficznie córkę, że przyjeżdżam. Może się ona także zjawić przy pociągu! Czy sądzi pani, że nie będzie wiedziała, iż pani nie jest jej matką, choćby wszyscy urzędnicy kolejowi zaprzysięgli to.
 — Córka pańska przebywa w Rjazaniu? — spytała.
 — Tak jest.
 — Pan zaś telegrafowałeś dziś z Ejdkun?
 — Tak.
 — W takim razie jest wprost niepodobieństwem, by córka pańska przybyła jutro na czas do Petersburga.
 — Mówi pani zbyt stanowczo jak na osobę, która nie zna Rosji.
 — Znam ją dostatecznie, by to twierdzić! — wykrzyknęła gwałtownie, potem zaś dodała innym tonem, pełnym wahania: — Wiem równie dobrze, iż pan żałujesz udzielonej mi pomocy.
 — O nie! — odparłem, wyjęknąwszy zresztą zaraz: — O Boże! Nasz fałszywy paszport
 Pobladła bardzo i rzekła żałośliwie:
 — Chcesz mnie pan tu zostawić samą... ty, Arturze!
 Mówiąc to podeszła do mnie chwiejnie, chwyciła rękę i jęła gładzić bez słowa, ale tak zna­cząco, że czułem się dumny, niby Indjanin ze świeżego skalpu.