Strona:Rabindranath Tagore-Sadhana.djvu/181

 Rzeczy, które nam nie sprawiają radości, albo ciążą na umysłach naszych brzemieniem, którego trzeba się pozbyć za wszelką cenę; albo są nam użyteczne, a zatem pozostają do nas w stosunku chwilowym i częściowym, ale się stają ciężarem, kiedy użyteczność ich się skończy; albo też podobne są błędnym wędrowcom, snującym się przez chwile po okrainach rozpoznania i wnet schodzącym nam z oczu. Rzecz jakaś wtedy tylko jest w zupełności naszą, kiedy stanowi dla nas przedmiot radości.
 Większa część tego świata jest dla nas, jakby jej nie było. Lecz nie możemy zezwolić, aby stan ten trwał, bowiem pomniejsza on tym sposobem naszą jaźń. Świat cały jest nam dany i ostateczny wykładnik wszystkich sił naszych stanowi wiara, że z ich pomocą wejdziemy w posiadanie naszej ojcowizny.