Ta strona została uwierzytelniona.
1.[1]
„Niewolniku poterany!
Mów, kto okuł cię w kajdany?“
„Pan mnie okuł: ja myślałem,
Że, za Jego idąc działem
Na ojczystej mojej niwie,
Całą ludzkość uszczęśliwię.
Więc — jak zbiera miód do ula
Pszczoła — kropla do kropelki,
Tak ja dla mojego króla
Gromadziłem skarbiec wielki.
Aż — gdy skleił sen powieki,
Na królewskie skarbów łoże
Ległem — i gdy wstały zorze,
W tym że skarbcu na mych wianach
Obudziłem się w kajdanach“.
- ↑ Wiersz ten doskonale obrazuje stanowisko polityczne i kulturalne Indyj współczesnych. (Przypisek tłom.).
