się do jednego, ale nie zmienia to ani trochę tego faktu, że każdy z nich rozważa to Jedyne, jako swoje własne Jedyne. Każdy uważa, że jego bóstwo pochłania bóstwo drugiego, podczas gdy tamto bóstwo jest tylko obliczem własnego jego bóstwa. Chociaż wiec jest podstawa do twierdzenia, że istnieje „jedność w mnóstwie“, mimo to można powiedzieć, że poglądy na przyrodę tej jedności mocno się różnią. Istnieją dwie postacie, nie zważając na wszystkie błogie próby nadania im wyglądu jedności.
Waisznawici sądzą, że Wisznę można rozwiązać dwojako: w bezosobowym, i w osobowym aspekcie. Jako bezosobowy Wisznu, to wyższa istota, wszechobecną, wszechmogąca i wszechwiedząca; wyobraża wszędzie pierwiastek pobudzający, jako sama rzeczywistość, czyli duch we wszystkich przejawach, jest wszechmogący i posiada nieskończoną wiedzę. Bezosobowy Wisznu faktycznie uważany jest za Brahmana, To, albo Absolut, Ale za tak bezosobowego waisznawici mają go tylko w swoich filozoficznych rozmyślaniach, kiedy zaś uczestniczą w kulcie, mają na oku zawsze osobowy jego obraz. Waisznawici sądzą, że Wisznu mieszka w wyższych niebiosach, któremi rządzi. Wizerunek jego, niebieskiego lub czarnego koloru, rozpowszechniony jest w świątyniach. Ale Wisznu przyjmuje jeszcze i inną o wiele ważniejszą postać, która mu przysparza wielką popularność wśród ludności; chodzi o jego przejawienia się w osobie różnych awatarów, czyli wcielań pod postacią człowieka.
Chociaż ściśle mówiąc, termin „wiasznawa“ stosuje się do wszystkich czcicieli Wisznu w istocie używa się go zwykle w ciasnem znaczeniu, tylko względem sekt, czczących go w postaci jednego z dwuch głównych jego wcieleń, a mianowicie Ramy, czyli Kryszny, osobliwie zaś ostatniego, Do sekt owych wchodzi większość wyznawców Wisznu, ponieważ czcicieciele jego wspólnej osobowej postaci, jako Króla Niebieskiego, są nieliczni w porównaniu z wyznawcami jego awatarów. Awatary owe, czyli wcielenia w postaci człowieka, miały na celu odrodzenie ludzkiego rodu, wywyższenia go. Istnieje przepowiednia, że w miarę potrzeby, od czasu do czasu, zjawiać się będą i inne awatary. Przepowiednia Bhagawad-Gita, uważana przez Waisznawów za świętą, głosi: „chociaż jestem wyżej od urodzenia i odrodzenia, czyli prawa, będąc Panem nad wszystkiem, co jest, ponieważ wszystko odemnie pochodzi — mimo to chcę pojawić się we własnym moim wszechświecie i dlatego rodzę się mocą swojej siły i myśli i woli. Zaś każdym razem kiedy dobroć i sprawiedliwość giną w świecie, kiedy na tron wstępuje zło i niesprawiedliwość, wtedy przychodzę ja, Pan, i znów odwiedzam swój świat w widzialnej formie, i mieszam się z ludźmi, i wpływem swoim i nauczaniem niszczę zło i niesprawiedliwość i ustanawiam dobro i sprawiedliwość. Tak pojawiałem się wiele razy — wiele razy jeszcze pojawię się znowu“ (Bhagawad-Gita, część IV).
Pierwszym znakomitym awatarem, ukochanym przez waisznawów jest siódmy z rzędu, w którym Wisznu wcielił się w RamaCzandm, czyli
