Strona:Respha.pdf/90

ładne pieśni. Ale ona w cale nie ma głosu, ani słuchu. Mruczy coś i tyle.
 — Co ona teraz śpiewa? — zapytałem jeszcze.
 — A zaraz panu powiem.
 Znów uchyliła drzwi i na chwilę poszła do drugiego pokoju.
 — Śpiewa „Płaczcie anieli“, — rzekła wróciwszy.
 — Co to jest „Płaczcie anieli“?
 — To jest taka pieśń na wielki post. Smutna. O śmierci pana Jezusa. Teraz przecie jest wielki post.
 — A Kasia nie śpiew a wesołych pieśni?
 — Nigdy. To dziwna dziewczyna. Chce pan, to coś o niej opowiem.
 — Proszę.
 — Ona jest ze wsi. Stara sprowadziła ją przez jakichś swoich znajomych. Kasia nie wiedziała nic o tem, co tu u nas się wyrabia, a jak się dowiedziała, to dalej płakać i powiada do starej: „Ani jednego dnia nie będę“! Stara na to: „To idź do djabła“. — I zaczęła Kasia pakować manatki, a my z Andzią żałowałyśmy, że odchodzi, bo taka cicha — jednem słowem dobra dziewczyna. Poszłyśmy do kuchni, posiadałyśmy i patrzymy jak ona się szykuje do drogi. Andzia się rozżaliła i zaczęła płakać i prosi Kasię — zostań. „Tyle — powiada —