Strona:Robert Louis Stevenson - Człowiek o dwu twarzach.djvu/28

 — Czy nie byłby pan łaskaw pokazać mi swoje oblicze?
 Z początku Hyde zdawał się być niezdecydowany, ale po nagłem postanowieniu, odwrócił się z czupurną miną do adwokata i obaj wpatrywali się przez kilka sekund w swoje twarze.
 — Teraz pana już poznam — rzekł Utterson. — Może się to kiedyś przydać.
 — Tak — odrzekł Hyde. — Dobrze się złożyło, żeśmy się spotkali. A propos: podam panu także mój adres. I wymienił numer domu przy ulicy w przedmieściu Soho.
 — Czyżby i on miał na myśli testament? — pomyślał Utterson. Ale zachował tę myśl dla siebie i wykrztusił tylko jakby z wdzięczności swój adres.
 — A teraz — rzekł Hyde — proszę mi powiedzieć, skąd pan mnie zna?
 — Z opisu — brzmiała odpowiedź.
 — Z czyjego opisu?
 — Mamy wspólnych przyjaciół — odparł Utterson.
 — Wspólnych przyjaciół? — powtórzył Hyde, nieco ochryple. — Kogóż to?
 — Naprzykład Jekylla — odpowiedział Utterson.
 — Ten panu tego nigdy nie mówił! — zawołał