Strona:Robert Louis Stevenson - Djament radży.djvu/152

przycisnąłem na chwilę usta do jej zimnego czoła. Była to pieszczota ojca — pieszczota człowieka skazanego na śmierć dla umarłej kobiety.
 — A teraz, panie Northmour, — rzekłem, — jestem do usług pańskich.
 Ale ku zdziwieniu memu odwrócił się tylko odemnie.
 — Czy słyszysz? — zapytałem.
 — Tak, słyszę, — odpowiedział, — możemy się bić, jeżeli chcesz, jeżeli nie, idź i ratuj Klarę, wszystko mi jedno.
 Nie kazałem sobie tego powtarzać, rzuciłem się do Klary i próbowałem przywrócić ją do życia. Leżała wciąż martwa i blada. Zacząłem się obawiać, że słodka jej dusza odleciała i nie można jej już przywołać z powrotem; ogarnęła mnie rozpacz. Wołałem ną nią słowami pieszczoty, rozcierałem i ogrzewałem jej ręce, opuszczałem jej głowęj to znów kładłem sobie na kolana. Ale wszystko było napróżno, powieki jej były zawarte.
 — Northmour, — rzekłem, — oto mój kapelusz. Na litość boską, przynieś trochę wody ze źródła.
 Po chwili był iuż z powrotem z wodą.
 — Przyniosłem w moim kapeluszu, — powiedział, nie rozgniewasz się na to uprzywilejowanie?
 — Northmour, — zacząłem, zwilżając wodą ej skronie i pierś, ale on przerwał mi dziko:
 — Milcz, najlepiej nie mów nic!
 Nie miałem też wcale ochoty do rozmowy, gdy w omdleniu leżała moja ukochana i znowu krzątałem się koło, niej, chobiaż ciągle napróżno. Gdy kapelusz był pusty; podałem go Nortmour’owi z jednem słowem: — Więcej. — Przynosił wodę kilkakrotnie, zanim Klara otworzyła oczy.
 — Teraz, kiedy jej lepiej, — rzekł. — proszę