Strona:Robert Louis Stevenson - Djament radży.djvu/154

 — Widzisz, że jesteś w mojej władzy, — mówił dalej, — rozbroiłem ciebie w nocy, kiedy pielęgnowałeś Klarę. Ale dziś rano — masz, zwracam ci twój rewolwer. Nie, dziękuję, — rzekł, cofając ękę, — nie chcę tego. W ten sposób możesz rozdrażnić mnie znowu.
 Poszedł przez wydmy na spotkanie łodzi, a ja postępowałem za nim. Przed pawilonem zatrzymałem się, aby obejrzeć miejsce, gdzie padł Huddlestone. Nie było śladu po nim, ani nawet znaków krwi.
 — Piaski ruchome, — rzekł Northmour.
 Szedł dalej, aż dotarliśmy do morza.
 — Nie idź dalej, nie trzeba, — rzekł, — chcesz ją zabrać do dworu w Graden?
 — Dziękuję, rzekłem, — spróbuję umieścić, j u pastora w Graden Wester.
 Dziób łodzi zarył się w piasek wybrzeża a majtek z liną wyskoczył na ląd.
 — Czekajcie chwilę chłopcy! — zawołał Northmour i szepnął mi na ucho: — Nie mów jej lepiej o tem wszystkiem.
 — Przeciwnie! wybuchnąłem, — będzie wiedziała wszystko!
 — Nie rozumiesz, — odparł z godnością, — to jej nie zdziwi. Ona spodziewa się tego po mnie. Żegnam cię! — skinął mi głową.
 Wyciągnełem do niego dłoń.
 — Przepraszam cię, rzekł, — wiem, że to kaprys z mej strony, ale nie stać mię na takie sentymenty. Nie zasiądę przy waszem ognisku, jako siwowłosy wędrowiec. Przeciwnie mam nadzieję, że z wolą Bożą nie zobaczę nigdy żadnego z was!
 — Niech Bóg cię prowadzi! — rzekłem serdecznie.
 — Dziękuję, odrzekł.