Strona:Robert Louis Stevenson - Przygody księcia Ottona.djvu/104

śliwskim stroju, z różą ponsową we włosach. Tak kazał ją malować młody małżonek w pierwszych miesiącach po ślubie. Teraz wskazał jej obraz niemym gestem, apatycznie; księżna prześliznęła się po nim wzrokiem zimnym i obojętnym. Przeszli następnie wązki, dywanem wyłożony korytarz i znaleźli się w pokoju Ottona, sąsiadującym z prywatnym apartamentem Serafiny.
 Tu książę po raz pierwszy puścił rękę żony, zbliżył się do drzwi jej pokoju i od swojej strony zasunął zasuwkę.
 — Rygiel z twojej strony, pani, zasunięty dawno — rzekł, składając jej chłodny ukłon.
 — Jeden był wystarczającym — odparła wyniośle. — Czy już wszystko?
 — Czy pozwolisz odprowadzić się z powrotem?
 — Wolę, by mi tę usługę oddał baron Gondremark — rzekła donośnym, ale drżącym głosem.
 Książę wezwał szambelana.
 — Jeśli baron Gondremark jest w pałacu, prosić, aby przyszedł tutaj na wezwanie księżny.
 Szambelan oddalił się pośpiesznie, w milczeniu.
 — Czy nie mogę tymczasem służyć ci czemkolwiek, pani? — uprzejmie spytał książę.
 — Dziękuję. Ubawiłeś mię pan bardzo.
 — Zwróciłem ci całą wolność. Małżeństwo nasze było nieszczęściem dla ciebie.
 — Wielkiem nieszczęściem.
 — Które jest jednak złagodzone, i więcej jeszcze będzie w przyszłości. Jednego wszakże cofnąć już nie mogę: nosisz pani nazwisko mego ojca, które jest obecnie twojem Zostawiam go w twych ręku. Odrzucasz moje rady i opiekę; czuwajże sama, abyś je nosiła z godnością.
 — Pan Gondremark spóźnia się bardzo — zauważyła księżna.
 — O Serafino, Serafino!..
 I na tem się skończyło spotkanie.