Strona:Robert Ludwik Stevenson - Pan dziedzic Ballantrae.djvu/178

obnażone szablice, wziął je za ostrza i podał bratu.
 — Pan Mackellar będzie świadkiem naszej zabawy — ozwał się. — Myślę, że może to nam być potrzebne.
 — Nie potrzebujesz już mi urągać — rzekł pan dziedzic, biorąc na chybił-trafił jedną z szabel. — Nienawidziłem ciebie przez całe życie.
 — Ojciec dopiero niedawno poszedł spać — zauważył pan Henryk. — Musimy więc rozprawić się gdzieś poza domem.
 — Plac wyborny znaleźć można w długiej kępie zarośli — odrzekł pan dziedzic.
 — Wielmożni panowie! — zawołałem. — Zali nie wstyd wam obu? Wy, synowie jednej matki, mielibyście wydzierać sobie życie, które ona wam dała?
 — Tak jest, panie Mackellar — odparł pan Henryk z tym samym spokojem, jaki okazywał od samego początku.
 — Ja do tego nie dopuszczę! — zawołałem.
 I oto na sumieniu mem ciąży wielka plama. Posłyszawszy me słowa, pan dziedzic skierował ostrze szabli ku mej piersi. Obaczywszy błysk przebiegający po stali, upadłem na kolana i wzniosłem ramiona w górę!
 — O, nie! nie! — zaszlochałem jak małe dziecko.