Strona:Robert Ludwik Stevenson - Pan dziedzic Ballantrae.djvu/199

 — Przepadło? — powtórzyła, — Co przepadło?
 — Ciało — odpowiedziałem. — Czemu asińdźka nie jesteś przy mężu?
 — Przepadło? — ozwała się. — Pewno waćpan nie popatrzyłeś, jak należy. Wróć raz jeszcze.
 — Tam niema światła — odrzekłem. — Ja nie pójdę.
 — Ja widzę i pociemku, odparła. Stoję tu już tak długo. Chodź-no waćpan, podaj mi rękę.
 Trzymając się za ręce, ruszyliśmy ku zaroślom.
 — Racz, pani, uważać na krew, — rzekłem, gdy doszliśmy do straszliwego miejsca.
 — Krew? — krzyknęła i cofnęła się gwałtownie.
 — Przypuszczam, że tu będzie — odrzekłem. Jestem jako ślepy!
 — O nie! — odezwała się. Nic niema! Czy waćpanu się to nie przyśniło?
 — Ach, dałby Bóg, by to był sen! — zawołałem żałośnie.
 Znalazłszy szablę, podniosła ją z ziemi, ale gdy obaczyła krew na niej, odrzuciła ją czemprędzej precz od siebie, wydając okrzyk przerażenia. Po chwili, tknięta nagłą odwagą, ujęła ją powtórnie i wbiła aż po rękojeść w zmarzniętą ziemię.