Strona:Robert Ludwik Stevenson - Pan dziedzic Ballantrae.djvu/201

 — Musimy wrócić i oznajmić o wszystkiem jegomości — odezwałem się.
 — Nie śmiem stanąć przed jego obliczem — krzyknęła na to.
 — Przekonasz się waćpani, że on właśnie z nas wszystkich najmniej okazał wzruszenia — zapewniałem ją.
 — Mimo wszystko nie odważę się spojrzeć mu w oblicze — powtórzyła.
 — Dobrze — odparłem; wracaj więc pani do pani Henryka, ja zaś zobaczę się z jegomością.
 Gdyśmy wracali — ja, niosąc świeczniki, ona zaś szablę (ciężar niezwykły dla tej białogłowy!) — naraz ona, tknięta nową myślą, zagadnęła mnie.
 — Powiemyż o tem Henrykowi?
 — Niech jegomość o tem decyduje — odpowiedziałem.
 Jegomość był już niemal ubrany, gdym wszedł do jego pokoju. Słuchał mego raportu, marszcząc brwi:
 — Przemytnicy! — rzekł nakoniec. — Alo czy był żyw czy umarły?
 — Zdawało mi się, że... — zacząłem, lecz urwałem natychmiast, wstydząc się onego słowa.
 — Wiem o tem... atoli mogłeś być wprowadzony w błąd. Czemużby oni go zabierali, gdyby już nie żył?... Tak, przeto otwiera się nam furtka nadziei. Ale powinniśmy uniknąć wszelkiego rozgłosu. Trzeba podawać, że wyjechał, jak był przybył, bez żadnych przygotowań.