Strona:Robert Ludwik Stevenson - Porwany za młodu.djvu/272

 — Czy wiesz, że mnie znieważasz? — rzekł Alan głosem bardzo ściszonym.
 — Dalibóg! Bardzo mi przykro, — odrzekłem, — gdyż jeszcze nie skończyłem tego, com miał powiedzieć; jeżeli waćpanu nie podoba się ta rozmowa, wątpię, czy i dalsza gawęda będzie się podobała. Zostałeś zmuszony do ucieczki z pola walki przez dorosłych ludzi z mego stronnictwa; licha to przyjemność w żywe oczy kłamać przed chłopięciem. Pobili cię whigowie i Campbelle; uciekałeś przed nimi jak szarak. Wypada ci mówić o nich, jako o lepszych od siebie.
 Alan stał całkiem spokojnie, a poły jego płaszcza łopotały poza nim na wietrze.
 — Biadaż! — ozwał się nakoniec. — Są rzeczy, których niepodobna puścić płazem.
 — Nigdym o to waćpana nie prosił — odrzekłem. — Jestem tak gotów jak waszeć.
 — Gotów? — zapytał.
 — Gotów — powtórzyłem. — Nie jestem pyszałkiem i samochwałem, jak ktoś, kogo potrafię nazwać po imieniu. Wystąp aść!
 I dobywszy pałasza, złożyłem się tak jak uczył mnie sam Alan.
 — Dawidzie! — ów zawołał. — Czyś oszalał? Nie mogę potykać się z tobą, Dawidzie! Toć byłoby jawne morderstwo!
 — Miałeś to na celu, gdyś się ze mnie naigrawał — odparłem.
 — To prawda! — krzyknął Alan i stał przez chwilę, ściskając sobie dłonią usta, jak człek boleśnie rażony.
 — To szczera prawda — powtórzył i dobył pałasza. Lecz zanim zdołałem tknąć jego brzeszczotu swą bronią, on odrzucił od siebie swój oręż i rzucił się na ziemię.

250