Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/124

 Anetka otarła oczy i spróbowała się uśmiechnąć.
 — Nie, zaręczam ci... Trochę mi było przykro, przyznaję... głupia byłam! Ale już wszystko skończone! Cieszę się, że on cię kocha!
 Sylwja podskoczyła, uderzyła w ręce ze złością i zawołała:
 — A więc przez niego! Otóż wiedz, że ja go wcale nie kocham, nie kocham tego bydlaka!
 — Kochasz go!
 — Nie, nie, nie!
 Sylwja skakała po drodze.
 — Bawiło mnie wodzić go za nos, robiłam sobie zeń żarty, ale jest mi niczem, niczem w porównaniu z tobą... Ach, pocałunki wszystkich mężczyzn nie warte jednej łzy twojej...
 Anetka zadrżała ze szczęścia:
 — Czyż to prawda? — spytała.
 Sylwja rzuciła jej się w ramiona.
 Gdy się nieco uspokoiły, Sylwja powiedziała Anetce:
 — Przyznaj teraz, że i ty go kochałaś!
 — I ty? A widzisz, Sylwjo, sama przyznajesz, żeś go kochała!
 — Nie, przysięgam, zabraniam ci... nie chcę o tem słyszeć słowa! Rzecz skończona i basta.
 — Skończona! — powtórzyła Anetka.

112