Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/214

rozumieją. Rozmawiali chwilę o rzeczach postronnych, aż nagle Anetka przerwała i mówiąc z naciskiem:
 — Mów pan szczerze! — zapytała: — Zdaniem pańskiem, źle postąpiłam, prawda?
 — Nigdybym pani niczego przyganiać nie śmiał! — odparł.
 — Tak, przez uprzejmość. Ale pan jeden możesz mi powiedzieć całą prawdę.
 — Położenie moje jest wyjątkowo trudne, proszę pani.
 — Wiem o tem. Ale wiem także, że nie wpłynie na szczerość pańskiego sądu.
 — Dziękuję! — rzekł zcicha.
 Podjęła na nowo:
 — Sądzisz pan tedy, że mylimy się, ja i Roger?
 — Sądzę, że... pani... się myli.
 Spuściła głowę. Potem powiedziała:
 — I ja tak sądzę.
 Marcel nic nie odrzekł. Patrzył na nią dalej i uśmiechał się.
 — Czemu się pan uśmiecha?
 — Pewny byłem, że pani to wie.
 Anetka spytała, zbliżając się doń:
 — Powiedz pan teraz, za co mnie masz?
 — Nic nowego powiedzieć nie zdołam.

202