Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/233

dzonych, nie powiedzieliśmy już sobie wszystkiego?
 — Zazwyczaj ja, ze swej strony, mam jeno sposobność mówić Amen! — odparła, śmiejąc się. — Ty zawsze mówisz sam.
 — Niedobra dziewczyno! — powiedział. — Czyż, nie mówię wyłącznie o tobie?
 — O tak, także i o mnie mówisz. A nawet mówisz za mnie.
 — Wydaje ci się, że mówię za dużo? — spytał naiwnie.
 Anetka przygryzła usta.
 — Nie, nie, drogi Rogerze. Lubię to bardzo. Ale kiedy o mnie mówisz, słucham tylko, a jest to tak piękne, tak piękne, że powiadam: niechże więc tak będzie. Tymczasem sprawa przedstawia się zgoła inaczej.
 — Jesteś pierwszą chyba kobietą, która się żali z powodu piękności swego portretu.
 — Wolałabym, bym nim była sama. Nie piękny to portret zawiesisz, drogi Rogerze, w swym domu rodzinnym. Jestem kobietą żywą, obdarzoną wolą, namiętnościami, myślami. Czy pewny jesteś, że będę mogła wejść do ciebie z mym całym bagażem?
 — Biorę wszystko z zamkniętemi oczyma.
 — Proszę, byś je otwarł.

221