Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/272

 Anetka schyliła się ku niemu, podniosła jego głowę i długo mu patrzyła w oczy, nie mówiąc nic, jeno uśmiechając się melancholijnie. Spojrzenie to sondowało mu duszę do głębi, przeto postanowił coś uczynić, by odwrócić jej uwagę. Okazał wielkie wzruszenie i powiedział:
 — Teraz nie wolno ci już odjeżdżać, Anetko. Mam obowiązek zaślubienia cię.
 Anetka uśmiechnęła się smutnie. Czytała w nim wyraźnie:
 — Nie, przyjacielu mój, — odparła — nie masz żadnych wobec mnie obowiązków.
 Wrócił do równowagi.
 — Tak chcę! — rzekł.
 Ale ona szepnęła:
 — Odjadę!
 — Czemu? — spytał.
 Zanim odpowiedziała, zrozumiał sam lepiej powody odjazdu. Uznał jednak za swój obowiązek sprzeciwiać się. Położyła mu dłoń na ustach. Ucałował tę dłoń, z pasją, niemal ze złością... Ach, jakże ją kochał! Czuł się upokorzonym myślami, które w nim tkwiły. Czyżby je znała? Słodka, wiotka dłoń, leżąca z pieszczotą na jego wargach, zdała się mówić:
 — Niczego nie dostrzegłam...

260