Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana I.djvu/67

pod względem fortuny siostrę, a siostra zrozumiała. Anetka zachwycała się wszystkiem, chlebem i doskonale przyrządzonym kotletem, a największą im radość sprawił deser, poziomki ze śmietaną, delektowały się też ich smakiem.
 Ale rozmowa bardziej jeszcze niż jedzenie absorbowała języki, mimo że paplały o drobnostkach, szczęśliwe, iż mogą na siebie patrzeć słyszeć głosy. Instynkt ma swe drogi najkrótsze i najpewniejsze. Nie czas było jeszcze na tematy ważne. Gadały tedy wkółko wesoło i niefrasobliwie, niby osy, co oblatują z brzękiem talerz dziesięć razy, zanim na nim siądą. I nie siadły na tym talerzu...
 Sylwja wstała, mówiąc:
 — Teraz idę pracować.
 Anetka zrobiła minę dziecka, któremu nagle odbiorą ciastko, i rzekła:
 — Tak nam było dobrze. Szkoda, że już koniec!
 — I mnie żal! — zaśmiała się Sylwja. — Kiedyż wznowimy pogadankę?
 — Jak najprędzej, a musi trwać długo! Tą się nie nasyciłam.
 — Tedy dziś wieczór. Przyjdź po mnie pod pracownię, koło szóstej.
 Anetka się zmieszała.

55