Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/145

wiązku zdawania rachunków nikomu, a spowiadając się Juljanowi, uważała to za dar miłości. Najuczciwiej biorąc sprawę, winna go była tylko zawiadomić o przebiegu minionego życia, natomiast dzieje rozwoju duszy były jej osobistą własnością. Dawszy mu zaś to dobrowolnie, spostrzegła, że byłby wolał mniej prawdy, a więcej urojeń. Duma nie pozwalała jej jednak na kłamliwy wybieg i nie czuła tej potrzeby. Nawet wprost przeciwnie, poznawszy jego zamiary, z całą ścisłością powiedziała, że to ona sama oddała się dobrowolnie kochankowi.
 Zdruzgotany Juljan, słuchać nie chciał.
 — Nie, nie wierzę ci! — mówił. — Jesteś zbyt wspaniałomyślna. Nie oskarżaj się, ratując człowieka niegodnego!
 — Nie oskarżam przecież nikogo! — rzekła poprostu.
 Tknęło to jego sumienie, ale nie chciał rozumieć.
 — Starasz się go uniewinnić.
 — Pocóż? Wszakże nikt nie jest winny.
 Żachnął się.
 — Anetko, zaklinam cię, nie mów tak!
 — Czemuż to?
 — Wiesz przecie, że to źle.
 — Nie, nie wiem wcale.
 — Więc nie żałujesz tego, co się stało?
 — Żal mi tylko, żem cię zasmuciła. Ale nie znałam cię wszakże wówczas, byłam wolna i miałam obowiązki jeno wobec samej siebie.
 Pomyślał:
 — Więc to uważa za nic?
 Nie śmiał tego powiedzieć, ale podjął z naciskiem:

141