Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/198

 — Należałoby przyznać co najmniej, że się zbłądziło.
 — Przyznaję, że zbłądziłaś ty...! — oświadczyła uparta Anetka.
 Gniewna Sylwja wytoczyła nagromadzone zarzuty, a Anetka parowała ciosy z godnością. Omal, że nie doszło do twardych słów, a Sylwja, niecierpliwa z natury, uczyniła już gest by odejść, ale nagle siadła zpowrotem i powiedziała:
 — Uparta jesteś, jak cap! Nie można cię przekonać, że nie masz racji.
 — Bo mam rację! — odparła nieugięta Anetka.
 — Mogłabyś przez grzeczność choćby przyznać, że nietylko ja sama popełniłam głupstwo!
 Roześmiały się obie.
 Patrzyły teraz na siebie spokojnie, choć że złośliwością jeszcze. Sylwja wykrzywiła się siostrze, a Anetka odpowiedziała mrugnięciem.
 — Djablico! — zawołała Sylwja.
 — Nie zgadzam się... to ty...
 — Niech i tak będzie! Dość tego! Słuchaj tedy, bo mówię szczerze. Nie przyszłabym tu z własnej woli, jestem także uparta.
 Mimo tego zapewnienia, zaczęła Sylwja czynić siostrze wymówki, że chciała mężowi jej zawrócić głowę. Mówiła napoły żartem, napoły zazdrośnie, a Anetka wzruszała ramionami.
 — Koniec końcem, — oświadczyła — wiedz, że nigdy nie zobaczyłabyś mnie tutaj, gdybym nie została wysłana.
 Anetka spojrzała ciekawie, a Sylwja dodała:
 — Kazała mi przyjść Odetka.
 — Odetka?

194