Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/20

 — Nie wiesz co będzie! Któż dziecko wychowa?
 — Ja!
 — A ojciec? Wszakże ma prawo do swego dziecka.
 Nowa fala gniewu przepłynęła przez jej oczy. Prawo? Prawo do dziecka?... Wszakże to dziecko — to dla niego produkt jednej chwili, o której już zapomniał, mnie zaś wiąże na całe życie! Przenigdy! Dziecko jest wyłącznie moje. Powiedziała też po chwili:
 — Syn mój jest moim i jedynie moim!
 — Sam sobie wybierze z pośród rodziców.
 — Wiem, że mnie wybierze.
 — Uwodzicielką jesteś! A cóż się stanie, jeśli ci kiedyś uczyni wyrzut, żeś go pozbawiła ojca?
 — Wypełnię jego serce tak dobrze, że niewiele zostanie miejsca na żal za ojcem.
 — Jesteś potworem egoizmu.
 — To prawda.
 — Poniesiesz karę.
 — Trudno, nie umiem sobie zjednywać ludzi, ale nic mi nie przeszkodzi kochać mego dziecka i zjednoczyć z sobą.
 — Kochając je, winnaś w pierwszej linji myśleć o jego przyszłości. Dużo kobiet weszło w niemiłe sobie związki, z uwagi na dzieci...
 — Oburzasz mnie, wspominając kobiety, które przez miłość swych dzieci zawarły małżeństwo kłamstwa, a często nawet nienawiści. Pewna matka powiedziała córce, że zgodziła się dla jej dobra na piekło małżeństwa. Córka spytała: Czy sądzisz, mamo, że piekło to dom odpowiedni dla dziecka?
 — Dziecku potrzeba ojca.

16