Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/203

 Ale już nie pamiętała... i zmyślała to i owo, nie warte, ni w części pierwszego powiedzenia. Czasem porywała ją znagła czułość.
 — Ciociu! Ciociu! — wołała.
 — Cóż tam nowego?
 — Kocham się w tobie! Kocham się w tobie!
 Anetkę rozśmieszało to wyrażenie i namiętność małej.
 — Nie wierzę!
 — O, kocham cię do szaleństwa!
 (Było to szczere, ale zarazem komedjanckie).
 — Ba! Wolę bez szaleństwa!
 — Ciociu! Chcę cię pocałować!
 — Zaraz przyjdę!
 — Chodź natychmiast! Chcę... chodź!
 — Idę.
 Kończyła spokojnie fryzurę.
 Odetka przewracała się po łóżku rozczarowana, rozrzucając na wszystkie strony pościel.
 — Ach! — wołała. — Ta kobieta nie ma serca!
 Anetka wybuchała śmiechem, odkładała grzebień i biegła do łóżka.
 — Mała małpeczko! Gdzieżeś to wyłowiła?
 Odetka całowała ją z pasją.
 — Dusisz mnie... dusisz... och... dość, rozczochrałaś mi całkiem włosy... nie zdołam ubrać się chyba dzisiaj! Nieznośna dziewczyno, nie chcę cię znać!
 Odetka traciła otuchę i blisko płaczu wołała:
 — Ciociu Anetko! Kochaj mnie! Chcę, byś mnie kochała... Proszę cię, kochaj mnie!
 Anetka brała ją w ramiona.

199