Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/254

 — Pani, widzę, nie protestuje! — ozwał się do Anetki. — Czyż je pani także zakupuje u dostawcy?
 — Mam dość swoich i zbyteczne mi są cudze! — odparła.
 — Żyjesz pani tedy z własnych zasobów.
 — Radabym, by mnie ktoś wyzwolił z tego.
 — Bądź pani twardą!
 — Uczę się tego! — zapewniła.
 Rzucił jej ukośne spojrzenie.
 Inni wywnętrzali się dalej.
 — Trzebaby nauczyć tego sposobu owego młodego obywatela.
 Wskazał oczyma Marka, którego ruchliwa twarz przejawiała różne uczucia, wywołane sąsiedztwem pięknej pani Villard.
 — Niestety, ma do tego aż nadto skłonności.
 — To dobrze.
 — Czyż dobrze i dla tych, których napotyka po drodze?
 — Niech po nich depce!
 — Łatwo to powiedzieć.
 — Musi się pani odsunąć.
 — Byłoby to sprzeczne z naturą.
 — Przeciwnie. Miłość nadmierna sprzeciwia się naturze!
 — Czyż nawet do dziecka własnego mam to zastosować?
 — Do wszystkich, a zwłaszcza do dziecka.
 — Potrzebuje mnie.
 — Spójrz pani! Czyż myśli o matce? Zaparłby się pani, gdyby mu pozwolono zjeść parę okruchów z ręki mojej żony.

250