Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/274

z opisu zgoła inny wniosek, który jednak zachował dla siebie.
 Nie było też czystym przypadkiem, że Anetka w parę dni potem wychodząc od Noemi, napotkała w ulicy Filipa. Nie szukając go, uznała, że nie jest obowiązaną ukrywać tajemnej radości, jakiej doznała. Zamienili słów kilka. Podczas rozmowy minęła ich jakaś młoda kobieta, którą Filip pozdrowił, a Anetka poznała. Była to występująca wówczas w teatrze, bardzo inteligentna aktorka, Masłowa. Anetka lubiła ją ze sceny i przejawiło się to w jej spojrzeniu, tak że Filip spytał:
 — Pani ją zna?
 — Widziałam ją w „Zmartwychwstaniu.“
 — Ach! — bąknął wzgardliwie.
 Zdziwiła się.
 — Pan nie lubi jej gry?
 — Nie z powodu jej gry, nie lubię jej...
 — A więc, nie podoba się panu sztuka?
 — I to nie!
 Potem dodał, widząc zaciekawienie Anetki:
 — Przejdźmy się trochę... dobrze? — Jest to może niewłaściwe... ale konwenanse nie obchodzą ani mnie, ani panią!
 Poszli razem, a Anetka uczuła się zakłopotaną, ale pochlebiło jej to równocześnie. Filip mówił o sztuce z odrazą i humorem, a tak samo czynił też Tołstoj, gdy szło o coś, czego nie lubił (dziwny to nawrót zaiste). Rozweselony własną surowością, przerwał sobie:
 — Jestem niesprawiedliwy, ale patrząc na sztukę, mimowoli oglądam ludzi, którzy na nią patrzą, zaglądam im pod błony mózgowe, a widok ten nie jest, zaprawdę, zbyt przyjemnym.

270