Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/279

 — U licha! Czyż mogłem wiedzieć, że u takiej osoby jak Solange, spotkam taką jak pani?
 — A pan? Skądżeś się pan tam wziął?
 — To rzecz całkiem inna.
 — Pociągnął pana sentymentalizm?
 — Teraz pani drwi?... Biedna Solange! Nie, nie mówmy o niej. Wiem wszystko, coby można powiedzieć... ale Solange nie... nietykalna!
 Przestała pytać i patrzyła tylko...
 — Powiem to pani innym razem... Tak... tak dużo jej zawdzięczam...
 Przystanęli, mając się rozstać. Anetka powiedziała z uśmiechem:
 — Nie jesteś pan tak zły, jak się wydajesz z pozoru.
 — A pani może nie tak dobra!
 — To daje przeciętną miarę.
 Spojrzał jej w oczy i spytał:
 — Czy chcesz pani?
 Nie żartował wcale. Policzki Anetki zapałały. Nie była w stanie dać odpowiedzi. Spojrzenie Filipa trzymało ją na uwięzi. Czyż powiedział co? Czy nie rzekł nic? Czytała na jego ustach słowa: Ja cię chcę!...
 Skłonił się i odszedł.

275