Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/325

 Duma Filipa nie pozwoliła mu okazać wzruszenia i spytał:
 — Czegóż chcesz?
 Odparła:
 — Litości.
 Znowu go to tknęło, ale nie zrozumiał.
 — Czego chcesz właściwie?
 Powiedziała:
 — Zostaw mnie w spokoju!
 Zawrzał gniewem.
 — Odpędzasz mnie? — zawołał.
 — Błagam o spokój... spokój. Zostaw mnie na kilka tygodni w spokoju!
 — Więc nie kochasz mnie?
 — Bronię swej miłości.
 — Przed kim, przed czem?
 — Przed tobą.
 — Szaleństwo! Otwieraj zaraz!
 — Nie!
 — Chcę tego, pożądam ciebie.
 — Nie jestem twym łupem.
 Drżąc całem ciałem, trzymała się jednak dumnie i patrzyła nań przez drzwi, z nieufnością, a spojrzenie to dosięgło go, chociaż jej nie mógł widzieć. Nagle zawołał:
 — Żegnam cię!
 Usłyszała, że odchodzi i krew w niej zlodowaciała. Pewną była, że nie przebaczy.

321