Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana II.djvu/49

 Marcel rozumiał doskonale wszystko, wiedział, że każdy musi mieć swoją przyjemność i że to nie podlega dyskusji.
 — Koniec końcem, — powiedział — macierzyństwo pani koliduje z zasadą rodziny legalnej, a zamiast wyrazić skruchę, wyzywasz pani na rękę autorytet.
 — Jakiżto autorytet? — spytała. — Niczego i nikogo nie wyzywam.
 — Jakto? A opinja publiczna, a tradycja, a kodeks napoleoński!
 — Nie zajmuję się tem wszystkiem.
 — Najgorsza to prowokacja właśnie, nie do przebaczenia... Ale mniejsza! Zerwałaś pani wszystkie więzy, wolna jesteś od klanu i cóż poczniesz pani teraz?
 — To co przedtem.
 Marcel spojrzał sceptycznie.
 — Czy sądzisz pan, że nie zdołam podjąć dawnego sposobu życia? — spytała.
 — Nie warto się o to kusić! A zresztą...
 Przypomniał jej dyskretnie wizytę u Lucyli i wskazał trudności powrotu do dawnego środowiska. Wiedziała to bez objaśnień, a urażona duma wzbraniała powtarzania prób. Dziwiła ją tylko uporczywość Marcela, klarującego jej to, dawniej był bowiem dyskretniejszy. Wkońcu powiedziała:
 — Mniejsza z tem! Mam teraz syna!
 — Nie możesz pani chyba zacieśniać do niego swego życia.
 — To nie zacieśnianie, ale zwiększenie zakresu. Mam w nim świat, który będzie rósł, a ja z nim razem.
 Z wielką troskliwością, a nie mniejszą ironją wyjaśnił, że świat ten starczyć nie może kobiecie o naturze chciwej i bujnej, jak ona. Anetka słuchała na-

45