Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/157

 — Chcą, czy nie! Ja chcę. Wiem dobrze, że jestem niczem i nic nie mogę zrobić. Ale chcę zrobić wszystko. Tak trzeba. Choćby wszyscy bogowie i wszyscy djabli (najgorsze djabły to ludzie), gdyby świat cały powiedział: Nie!... ja powiem: Tak!
 — Martynka pragnie cięgów!...
 — Nie bój się pan, oddaję cięgi.
 — Żaden z wysiłków pani nie przesunie o włos ziarnka pyłu na twardym głazie przeznaczenia.
 — A może... Nie... Ale to przynosi ulgę.
 — Już powiedziałem. Jesteś pani Beloną. Imię Anna jest zgoła nieodpowiedne.
 — Jest to imię babki Tego, który zwyciężył śmierć.
 — I zmarł.
 — Ale wstał z martwych dnia trzeciego.
 — Wierzy w to pani?
 Umilkła, zdumiona wielce.
 — Nigdybym nie uwierzyła, przedtem...
 — A teraz?
 — Nie wiem... To mnie przeszyło.
 Herman patrzył na dziwną kobietę, którą niespodzianie nawiedzały istoty tajemnicze. Siedząc przy łóżku na niskiem krześle, oparła czoło o pościel, jakby w głębokiej prostracji. On położył zlekka dłoń na jej bujnych, jasnych włosach. Podniosła głowę. Oczy miała zdziwione, ale spokojne. Herman spytał półgłosem:
 — A więc pani wierzy?
 — W co?
 Była całkiem szczera. Nie wiedziała już nic a nic. Potem rzekła:
 — Wierzę, że muszę działać, pomagać, kochać.
 — Dobrze — powiedział Herman. — Właśnie dlatego wezwałem panią. Nie chciałem mówić zrazu. Chciałem panią widzieć i patrzeć w panią. Dziś już wiem! Dość

139