Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/179

dzie pan napewno do zdrowia. Tak powiedział lekarz.
 — Kłamstwo! I mnie to mówił. Wiedząc, że wszystko na nic, wysyła mnie, bym zdechł w obczyźnie. Pozbywa mnie się poprostu... Nie chcę! Tutaj umrę!
 Matka starała się przekonać go, ale powtarzał:
 — Nie!
 Zaciskał zęby, nie chcąc mówić i twardniejąc w uporze.
 Pochylona nad łóżkiem, spytała uśmiechnięta smutnie:
 — Czy to z jego powodu?
 — Tak. Jeśli wyjadę z Francji, będę jeszcze dalej od niego.
 — Któż wie? — rzekła Anetka.
 — Co?
 Pochyliła się bardziej jeszcze.
 — A gdyby to był, przeciwnie, środek zbliżenia się?
 Chwycił jej dłoń i przytrzymał w pozycji nachylonej.
 — Co pani powiada?
 Chciała się wyrwać. Ale nie puszczał. Czuli wzajem oddechy swoje.
 — Trzeba jechać do Szwajcarji, drogi przyjacielu!
 — Mów pani! Wytłumacz!
 — Ból mi pan zadaje. Proszę puścić! Chcę się wyprostować.
 — Nie! Wytłumacz pani naprzód!
 Pochylona nisko, w pozycji chwiejnej, oparta dłońmi o piersi chorego, by nie upaść, powiedziała cicho i spiesznie:
 — Słuchaj pan... To nie jest rzecz pewna... To tylko możliwość... Źle czynię może, mówiąc to panu... Ale spróbuję. Gotowa jestem zaryzykować...
 Ściskał jej dłoń coraz mocniej:
 — Mów pani! Mów!
 — Myślałem nad tem ubiegłej nocy... a także wcho-

161