Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/181

powab elegancji. Twarz miał młodą, oczy żywe, piękne zęby i poruszał się swobodnie w kostjumie wojownika barwy błękitnej, o ciepłym tonie, w którym wyglądał doskonale.
 Po wymianie powitań, Anetka przystąpiła do wyjaśnienia celu wizyty, patrząc jednocześnie na zęby Marcelego, który się śmiał. Nie przerywał, nastrojony przyjacielsko i objawiając pewne roztargnienie wodził po niej oczyma od stóp do głowy. Przerwała mu:
 — Ale pan nie słucha!
 — Oczywiście! — przyznał. — Zobaczywszy panią nakoniec, mam coś lepszego do roboty. Przepraszam! Mimo wszystko słucham. Wiem dobrze, że pani nie przyszła, by mnie zobaczyć, ale w jakiejś sprawie. Sprawa ta zgóry jest załatwiona, co czynię z wielką radością, ponieważ zaś ją załatwiłem, przeto biorę zapłatę, patrząc na panią.
 — Nie przypatruj się pan zanadto! Postarzałam bardzo.
 — Południe, król lata...
 — Raczej jesień.
 — Drzewa jesienne mają najpiękniejsze upierzenie.
 — Każdy woli kwiaty.
 — Lubię kwiaty i owoce.
 — O tak... pan wszystko lubi... Proszę posłuchać...
 — Mów pani!... Zamieniam się cały... we wzrok.
 — Domyślił się pan, oczywiście, że przychodzę z prośbą. Wstydziłabym się po tak długiem niewidzeniu prosić, gdyby szło o mnie. Ale to sprawa cudza.
 — A więc niema powodu tłumaczyć się.
 — A więc dobrze. Nie czuję wstydu, gdyż idzie o kogoś, kim się interesuję.
 — Jeśli się tą osobą pani interesuje, to jest ona panią samą.

163