Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/212

 — Przebacz mi, chłopcze drogi! Sama dowiedziałam się w ostatniej dopiero chwili, że muszę jechać.
 Jął powtarzać, nagląco, pytania swoje.
 — Wyjaśnię ci wszystko później! Jakże mówić tutaj, na ulicy, wśród deszczu?
 — A więc wróćmy do domu! Masz czas do wieczora.
 — Nie! Muszę już iść na dworzec.
 Marek zachmurzył się i błysnął podejrzliwie oczyma:
 — Odprowadzę cię więc do wagonu.
 Miała przedtem wrócić do hotelu. Nie chciała, by syn wiedział, gdzie mieszka. Nie mogła mu powierzyć swego planu, z tysiąca powodów. Nie należało go wciągać w sprawę. Cóż o tem wszystkiem sądzi? Nie miała wcale ufności w jego charakter. Pewna była, że nie zrozumie idei i będzie jej wrogiem. Nie, nie mogła mówić! Szło o życie inne... Ale milczeć, znaczyło uzasadnić wszelakie podejrzenia. Już się zbudziły. Cóż myślał o tej całej eskapadzie? Rumieniła się przed własnym synem.
 — Wracaj do domu, chłopcze! — powiedziała. — Deszcz się wzmaga. Przemokniesz do nitki.
 Wzruszył ramionami.
 — Masz przecież pakunki. Gdzież są? Pójdę po nie i odniosę.
 — Nie potrzebuję nikogo.
 Odczuł obrazę, ale udał, że nie słyszy. Chciał wiedzieć, dokąd jedzie.
 — Czy masz już bilet?
 Nie odpowiedziała. Kroczył obok niej, ona zaś czuła, że ją śledzi. Szukała wybiegu i nie mogła znaleźć nic. Na zakręcie ulicy stanęła, nachmurzyła się i rzekła rozkazująco:
 — Rozstańmy się tu!
 — Jakto? Pod samym dworcem?

194