Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/251

Nikt tu o pani nie myślał, aż nagle spadasz pani prosto w paszczę wilka!
 Anetka oświadczyła spokojnie, że przybyła oddać się sądowi wzamian za Pitana, albo przynajmniej wziąć na siebie słuszną część winy.
 Marcel podniósł oba ramiona.
 — Nie uczynisz pani tego!
 — Przychodzę spytać o nazwisko sędziego śledczego, który prowadzi tę sprawę, gdyż chcę złożyć zeznanie.
 — Nie zezwolę na to!
 — Czy sądzisz pan, że się zgodzę na skazanie niewinnego?
 — On nie jest wcale niewinny! To stary gracz, przedsiębiorca notoryczny kontrabandy pocztowej i wykradacz więźniów, to stary nałogowiec. Nie ocalisz go pani, denuncjując samą siebie. Zresztą nie wymienił nazwiska pani.
 — Jest przeto wspaniałomyślny. Czemuż mam zostać w tyle za nim?
 — Ma pani syna.
 — I dlatego właśnie nie chcę mu dawać przykładu tchórzostwa.
 — Pani oszalała na dobre!
 — To prawda! A teraz, przyjacielu drogi, zechciej mi pan powiedzieć, jak się nazywa ten sędzia. Bądź pan całkiem spokojny. Nazwisko pańskie wymienione nie będzie.
 On zaś myślał:
 — Ładna historja! Gdy raz sąd wpadnie na trop, stopień po stopniu, dotrze śledztwo aż do mnie!
 Jednocześnie uczuł odruch miłości własnej i powiedział:
 — Nie idzie o mnie. Boję się o panią. Nie znasz pani, widać „patrona“. (Miał na myśli głównego fabrykanta wojny). Nic sobie nie robi z jednego więcej wyroku doraźnego. Kobieta nie powstrzyma go w tem napewno!