Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/266

 Wypowiadała w sposób niedołężny a wzruszający myśli, znane dobrze Anetce, pochwaliła ją tedy, wysławiając się ściślej, a Urszulę radowało to bardzo. Słuchała w milczeniu. Wkońcu rzuciła poufnie:
 — Pani jest wierzącą chrześcijanką?
 — Nie.
 Urszula skamieniała.
 — Boże wielki!... W takim więc razie ie zrozumie mnie pani!...
 — Drogie dziecko, nie potrzeba koniecznie być wierzącą chrześcijanką by rozumieć i kochać to, co jest rzeczą ludzką.
 — Ludzkość? Nie dość tego! Zło jest także rzeczą ludzką. Boję się ludzi! Są okrutni, wstrętni!... Tylko krew Chrystusa zbawić ich może.
 — Lub nasza... Krew każdego, mężczyzny, czy kobiety, ofiara tych, co się poświęcają.
 — I imię Chrystusa.
 — Mniejsza w czyje imię.
 — Jest to przecież imię Boga.
 — Czemże byłby Bóg, gdyby nie żył w każdym z tych, którzy się poświęcają? Gdyby istniał jeden,... podkreślam... jeden bodaj człowiek taki, wówczas serce jego przewyższałoby serce Boga.
 — Nie, nic go nie przewyższa. Wszystko dobro jest w nim.
 — Starczy tedy czynić dobrze.
 — Któż mi wskaże jak czynić dobrze, jeśli utracę Boga?
 — Droga pani! Za nic w świecie nie chciałabym, byś przeze mnie utraciła Boga. Zachowaj go! Szanuję Boga w pani. Nie chcę podkopywać oparcia, jakie masz pani w nim.
 — Powiedz tedy pani, że także wierzysz!

248