Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/316

 — Poseł socjalistyczny! — wykrzyknął.
 Zdziwienie źle maskowane nie ukryło wcale radości Marka.
 Brissot zdobył sobie wielki rozgłos wśród mówców parlamentarnych. Fascynował młodzież i czar ten spostrzegła Anetka w oczach syna. Zadrżała. Będąc jednak zbyt dumną, by się z tem zdradzić, a zbyt lojalną, by poniżać przeciwnika, powiedziała:
 — Tak, jest to człowiek słynny. Nie potrzebujesz się wstydzić go.
 Zaledwo to wyrzekła, wyczytała na ustach syna:
 — Czemużeś mnie go pozbawiła?
 Nie wypowiedział tych słów. Wstał i jął chodzić po pokoju w milczeniu. Czytała w myślach jego, tracąc jednocześnie chęć bronienia się. Pocóż... skoro on sam nie stawał w jej obronie?... Uczyniła krok w kierunku niebezpieczeństwa, nie dlatego by je opanować, ale przeciwnie, by przyspieszyć.
 — Chcesz go poznać? — spytała.
 — Tak.
 — Możesz to uczynić. Nie wspomniałam ci jeszcze, że on wie, iż żyjesz, że jesteś jego synem, a nawet gotów cię przyjąć jako syna.
 Rozgniewany zawołał:
 — Czemuż nie powiedziałaś mi tego?
 Anetka zbladła i zamknęła oczy. Potem otwarła je wpatrzona w syna, odrzekła:
 — Czekałam, aż będziesz mężczyzną. Teraz widzę, że nim jesteś.
 Marek nie odczuł goryczy i dumy tych słów. Zapytał: — Gdzież mieszka?
 — Nie wiem. Ale nie trudno uzyskać adres jego.

298