Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/346

 — Najgłupszy nawet jest wszakże bratem naszym.
 — Bratem? To nie ma żadnego znaczenia. Nie mogę być bratem psa, grzebiącego w ulicznym śmietniku. Cóż mam z nim wspólnego?
 — Życie.
 — Tak... to, co się kończy śmiercią. To mało.
 — Cóż istnieje pozatem?
 — Ty mnie o to pytasz, ty, która to posiadasz? Jest coś, czego życie ni śmierć nie pochłonie, jest ziarno wieczności.
 — Gdzież ono? Niestety, nie znam nic wieczystego w sobie.
 — Gdyby tego w tobie nie było, nie czyniłabyś, co czynisz, nie byłabyś czem jesteś.
 — To dla mnie zbyt mądre, chłopcze. Czynię, co czuję. Czynię uczciwie, a często się mylę. Przyznaję, że mimo mego wieku jeszcze tego nie rozumiem. A także nie czuję potrzeby zrozumienia.
 — Ale ja potrzebuję zrozumieć. Czuję konieczność dowiedzenia się, dokąd idę, aby iść tam, gdzie chcę.
 — By chcieć iść, gdzie idziesz...
 — Mniejsza z tem! Chcę widzieć...
 — Cóż tedy widzisz? Czego chcesz właściwie? Dokąd zmierzasz?
 Nie odpowiedział.
 Zbierając całą odwagę, spytała z gardłem ściśniętem:
 — Cóżbyś powiedział wojnie, gdyby przyszła po ciebie?
 — Powiedziałbym... Nie!
 Anetka spodziewała się tego ciosu, a gdy już padł, wyciągnęła ręce, zbyt późno, by go odepchnąć.
 — Nie mów tak!
 Marek odrzekł spokojnie:
 — Czy chcesz, bym powiedział... Tak!

328