Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/354

pędzonych wichrem. Bez złudzeń, odnośnie do życia, ludzi i chwili najbliższej żyjemy nad brzegiem przepaści absurdalnej, a wspaniałej, żyjemy pełną piersią. Czy to potrwa, czy się skończy, mniejsza... dźwigamy na barkach nasz jednodniowy wszechświat.
 — My? Któż widział was? Gdzie jesteście? Kim jesteście?
 — Z pierwszego, który zacznie działać, zrodzą się inni.
 — Ale on umrze.
 — Tak.
 — Nie chcę, byś nim był ty!
 — Dopiero co mówiłaś o macierzyństwie, obejmującem w marzeniach wszystkich ludzi. Oto twe zadanie! Przenieś na innych miłość, jaką mnie otaczasz!
 — Chwaliłam się tylko. Nie mogę tego uczynić! Ach, któż był kiedykolwiek do tego zdolny? Byłoby to wprost nieludzkie. Kocham innych w tobie, a ciebie w innych. Ciebie właśnie w nich szukałam, gdyś nie był mój. Czyż teraz, mając cię, mogłabym poświęcić? Oni mi już nie potrzebni. Ty jesteś światem moim.
 — Świat grawituje, ma swe przeznaczenie. Trzeba, wraz ze mną, iść jego torem, choćby zdążał do krzyża. Wspomnij Mater Dolorosa!
 — Ona nie chciała Ona była zmuszona.
 — Wszyscy jesteśmy zmuszeni. Ty i ja.
 — Przez co?
 — Przez prawo nasze.
 — Jeśli jest przeciw mnie, pocóż ma je znosić. Buntuję się i zrzucam z siebie, jak prawa inne.
 — Nie zdołasz. Nie byłabyś szczerą.
 — A więc skłamię.
 — Nie zdołasz. A ja tego nie chcę.
 Spojrzał na matkę, potem rzekł (głos mu drżał):

336