Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/355

 — Widzisz, mamo, są dwie rzeczy, którychby nie chciał, a to, nie być szczerym i nie być odważnym... A może...
 (zawahał się).
 — A może to dlatego, że nie mam odwagi i że kłamię.
 — Anetka ujęła w dłonie twarz jego.
 — Ty kłamiesz? Zamknał oczy i rzekł cicho:
 — Tak. Gdyż w głębi duszy, boje się...
 Objęła go ramiona mi, on zaś nie uczynił gestu sprzeciwu. Trwali tak w bezruchu, syn oparł policzek o pierś matki. W słabości swej, czuli się wzajem mocni, słabością obustronną.
 Marek wysunął się z jej objęć i rzekł:
 — Nie kłamiesz, choćbyś chciała!
 — Oszukuję samą siebie.
 — Nie ty siebie oszukujesz, ale jesteś oszukiwana.
 — Któż przewidzieć zdoła podstępy myśli? Czyż cię nie okłamałam już tyle razy?
 — Jeśli to uczyniłaś, znaczy, że żaden człowiek żyć bez kłamstwa nie może.
 — Gdyby kłamstwo znikło z życia docna, myślę, że znikłoby także życie. Wszakże ono właśnie podtrzymuje owo wielkie Złudzenie.
 — Jeśli nie może się ono obyć bez kłamstwa, jeśli jest wielkiem Złudzeniem, to życiem prawdziwem być nie może. Prawdziwe życie jest poza światem. Należy go odnaleźć.
 — Gdzież ono?
 — We mnie, w tobie, w potrzebie prawdy. Jakżebyśmy mogli tę potrzebę odczuwać, gdyby go w nas nie było?
 Anetkę przejął głos syna. Ale stanęła wbrew. Wszakże szło tu o jego życie!

337