Strona:Romain Rolland - Dusza Zaczarowana III.djvu/50

 Anetka pytać nie śmiała.
 — Gdzie?
 — Tam, gdzie śpi mój ukochany.
 — Jakto?
 — Pole bitwy jest wolne od dzisiaj.
 — Jakże pani zdoła odnaleźć pośród tysięcy?...
 — On sam mnie poprowadzi. Wiem, że go znajdę.
 Anetka radaby była krzyczeć:
 — Nie jedź! Nie jedź! On żyje w tobie! Nie szukaj go wśród fetoru rzeźni.
 Zrozumiała jednak, że Lidja nie była wolną. Anetka dotykała jej rąk, ale trzymał je zmarły. Powiedziała:
 — Droga moja biedaczko! Mogę pani towarzyszyć!
 Lidja odrzekła:
 — Dziękuję.
 A pokazując oświetlone drzwi, dodała:
 — Ojciec jedzie ze mną.
 Pożegnały się.
 Wieczór usłyszała Anetka na schodach kroki nieważkie, przygnębione kroki odjeżdżających.
 W dziesięć dni później wrócili równie dyskretnie. Anetka nie wiedziała o tem. Zadzwoniono, a kiedy otwarła, ujrzała przed sobą Lidję w żałobie, z bolesnym uśmiechem na ustach. Wydała jej się Eurydyką, wracającą bez Orfeusza. Uścisnęła ją i pociągnęła, przemocą niemal, do swego pokoju, zamykając drzwi. Młodziutkiej narzeczonej pilno było opowiedzieć przygody swej podróży do krainy umarłych. Nie płakała już, miała nawet w oczach radość egzaltacji, ale było to jeszcze straszniejsze. Szeptała:
 — Znalazłam go... Sam mnie przyprowadził... Błądziliśmy po zrytych polach, pośród grobów. Byliśmy znużeni i beznadziejni. Opodal ujrzałam mały, ocalały zagajnik i wydało mi się, że on powiada: Chodź! Był to

32