Strona:Romeo i Julia (William Shakespeare) 093.jpg

I przytrzymajcie, kogo napotkacie.

(Wychodzi kilku ludzi z warty).

Smutny widoku! tu hrabia zabity,
Tu Julia we krwi pływa, jeszcze ciepła,
Tylko co zmarła: ona, co przed dwoma
Dniami w tym grobie była pochowana.
Idźcie powiedzieć o tem księciu; śpieszcie,
Wy do Montekich, wy do Kapuletów,
A wy odbądźcie przegląd w innej stronie.

(Wychodzi kilku innych wartowników).

Widzimy miejsce, gdzie zaszła ta zgroza,
Lecz w jaki ona sposób miała miejsce,
Tego nie możem pojąć bez objaśnień.

(Wchodzi kilku innych wartowników z Baltazarem).

Pierwszy wartownik. Oto Romea sługa, znaleźliśmy
Go na cmentarzu.

Dowódca. Niech będzie pod strażą,
Dopóki książę nie nadejdzie.

(Wchodzi kilku innych wartowników, prowadząc O. Laurentego).

Drugi wartownik. Oto mnich jakiś drżący i płaczący;
Odebraliśmy mu ten drąg i rydel,
Kiedy się bokiem cmentarza wykradał.

Dowódca. To jakiś ptaszek; trzymajcie go także.

(Wchodzi książę ze swym orszakiem).

Książę. Co za nieszczęście o tak rannej porze
Sen nasz przerwało i aż tu nas wzywa?

(Wchodzi Kapulet, pani Kapulet i inne osoby).

Kapulet. Jakiż być może powód tego zgiełku?

Pani Kapulet. Lud po ulicach wykrzykuje: Julia!
Parys! Romeo! i jedni przez drugich
Tłumnie tu dążą do naszego grobu.

Książę. Cóż to za postrach rozruch ten sprowadza!
Odpowiadajcie!

Dowódca. Miłościwy panie!
Oto zabity leży hrabia Parys!
Romeo martwy i Julia wprzód zmarła,
A teraz ciepła, z puginałem w piersi.

Książę. Szukajcie, śledźcie sprawców tego mordu.

Dowódca. Oto mnich jakiś i Romea sługa,
Których tu moi ludzie przytrzymali,
I którzy mieli przy sobie narzędzia
Do odbijania grobów.

Kapulet. O, nieba! żono, patrz, jak ją krew broczy!