Strona:Rudyard Kipling - Światło które zagasło.djvu/297

 Rzecz dziwna, Bessie się sprzeciwiła. Dick roześmiał się na to.
 — Zdaje mi się, że masz rację. Zatem przyjdź do mnie pojutrze o dziewiątej, a dostaniesz pieniądze.
 — Czy napewno?
 — Nie jestem oszustem, a zresztą nie będziesz mogła się o tem przekonać, o ile nie przyjdziesz do mnie. Ach! ależ to jeszcze długo trzeba czekać! Do widzenia, Bessie... gdy będziesz wychodziła z domu, przyślij mi Beetona.
 Niebawem nadszedł gospodarz.
 — Ile są warte wszystkie sprzęty w mojem mieszkaniu? — zagadnął Dick tonem wielkopańskim.
 — Nie mnie o tem sądzić, panie łaskawy. Niektóre są bardzo ładne, a niektóre okropnie wyszargane.
 — Jestem ubezpieczony na dwieście siedemdziesiąt.
 — U stawy ubezpieczeniowe nie są czemś miarodajnem, chociaż nie powiem...
 — Bodajeś skisł ze swem krętactwem! Pan nazbijałeś sobie ładną forsę ze mnie i z innych lokatorów. Ba, pamiętam, że kiedyś mówiłeś pan o wycofaniu się stąd i zakupieniu oberży. Pytam bez ogródek i proszę też o jasną odpowiedź!
 — Pięćdziesiąt — rzekł pan Beeton bez namysłu.
 — Niech pan podwoi tę cenę. bo inaczej pogruchocę połowę gratów, a resztę rzucę w ogień.
 Doszedł po omacku do etażerki, na której piętrzyły się stosy szkicowników, i odłamał jedną z mahoniowych podpórek.
 — Ależ to zbrodnia, panie łaskawy! — ozwał się przerażony rządca.
 — To moja własność. Sto funtów, albo...
 — Niech będzie sto. Sama naprawa tej kolumienki będzie mnie kosztowała trzy funty i sześć szylingów.