Strona:Rudyard Kipling - Światło które zagasło.djvu/315

 — I cóż, uporał się już pan ze swemi mułami? — ozwał się za jego plecami głos porucznika.
 — Mój sługa zajął się niemi. Widzi... widzi pan, nabawiłem się zapalenia oczu i widzę bardzo kiepsko.
 — Na Jowisza! to bieda! Powinieneś pan przeleżeć się czas jakiś w szpitalu. Ja sam raz na to cierpiałem. Zupełnie to samo, co oślepnąć!
 — I ja tak uważam. Kiedyż odjeżdża ta pancerka?
 — O szóstej. Na przebycie siedmiu mu potrzebuje całej godziny.
 — Czy Sudańczycy drą koty z naszymi?
 — Mniej więcej trzy razy na tydzień... po nocach. Ja właśnie obejmuję dowództwo nocnego pociągu. Zazwyczaj wieczorem, gdy odjeżdża do Tanai, bywa zupełnie pusty.
 — W Tanai, jak się domyślam, musi być wielki obóz?
 — Bardzo wielki. On to ma za zadanie zaopatrywać w żywność naszą kolumnę piechoty, działającą w pustyni.
 — Czy daleko znajduje się obecnie kolumna?
 — Jakie trzydzieści lub czterdzieści mil stąd... w piekielnie suchej okolicy.
 — Czy przestrzeń między Tanai a naszemi oddziałami jest spokojna?
 — Mniej więcej. Nie chciałbym przebywać jej samopas, albo też, na ten przykład, w charakterze dowódcy plutonu, ale wywiadowcy przedostają się przez nią jakimś nadzwyczajnym sposobem.
 — Zawsze to było ich zwyczajem.
 — Więc pan był tu już kiedyś?
 — Przebyłem tu większą część tarapatów poprzedniej wojny.