Strona:Rudyard Kipling - Światło które zagasło.djvu/91

 — Jesteś niechlujna jak zawsze.
 — Tyczy się to chyba ciebie. Spójrz-no na swój własny mankiet.
 — Dalibóg, na Jowisza! on jeszcze gorszy od twojego. Zdaje mi się, żeśmy się niewiele zmienili w czemkolwiek. Warto jednak sprawdzić.
 Przyjrzał się Maisie krytycznem okiem. Blado-niebieska mgła dnia jesiennego wkradła się pomiędzy pnie drzew parkowych, tworząc tło, na którem rysowała się szara suknia Maisie, czarny, aksamitny beret ponad czarnemi włosami oraz stanowczy zarys jej twarzy.
 — Nie, tu się nic nie zmieniło. Jak to dobrze! Czy pamiętasz, jakem przytrzasnął ci włosy wieczkiem walizki?
 Maisie skinęła, mrużąc oczy, i obróciła się do Dicka całą twarzą.
 — Zaczekaj chwilę, — rzekł on. — Usta ci nieco obwisły w kącikach. Któż to ci dokuczał, Maisie?
 — Nikt inny, tylko ja sama. Zdaje się, że nigdy nie posunę się w robocie, mimo, że niemało łożę w nią wysiłków, a Karni powiada...
 — „Continuez, mesdemoiselles. Continues toujours, mes enfants“! Za pozwoleniem, Karni jest przygnębiający.
 — Tak, ma on taki właśnie sposób mówienia. Ostatniego lata mówił mi, że się poprawiłam i że tego roku pozwoli mi wystawiać.
 — Chyba nie tutaj?
 — Pewnie, że nie. W salonie.
 — Wysoko latasz.
 — Dość już długo biłam skrzydłami. Gdzie ty wystawiasz, Dicku?
 — Nie wystawiam. Ja sprzedaję.
 — Jakiż jest więc twój kierunek?