Strona:Rudyard Kipling - Druga księga dżungli (tłum. Birkenmajer).djvu/24

skini. U wnijścia jaskini stał istotnie Strach... Był nieowłosiony — jak go opisywały bawoły — i chodził na dwóch nogach. Gdy ujrzał zwierzęta, krzyknął przeraźliwie, a głos jego napełnił nas strachem, który nam pozostał po dziś dzień. Zwierzęta poczęły uciekać, tratując się i rozdzielając wzajemnie w popłochu. W ową noc, jak mi opowiadano mieszkańcy dżungli nie leżeli po społu, jak to było dotąd ich obyczajem, ale każdy szczep obrał sobie oddzielne legowisko: dziki z dzikami, jelenie z jeleniami — rogi przy rogach — racica przy racicy — słowem, swój do swego.
 — Tak drżąc i dygocąc ze strachu, zwierzęta przeleżały noc całą. Jedynie Praojca Tygrysów nie było pomiędzy nimi; wciąż bowiem ukrywał się wśród trzęsawisk na północy. Gdy dotarła do niego wieść o Istocie, którą zwierzęta widziały w jaskini, powiedział sobie: „Pójdę tam i ukręcę kark tej Istocie“. Biegł więc przez całą noc, póki nie dotarł do jaskini. Atoli znajdujące się po drodze krzewy i pnącze, pomne rozkazu, wydanego przez Tha, zniżyły swe gałęzie i zaczęły piętnować przebiegającego winowajcę, smagając go swymi prątkami po grzbiecie, bokach, czole i szczękach. Gdziekolwiek go dotknęły, tam pozostawał odcisk lub pręga na jego żółtej skórze. Takie pręgi są po dziś dzień znamieniem jego dzieci. A gdy podszedł ku jaskini, wówczas bezwłosy Strach wyciągnął rękę i przezwał go pręgatym nocnym włóczęgą; zaś Pierwszy z Tygrysów przeraził się Bezwłosej Istoty i wśród przeraźliwego wycia zbiegł z powrotem na trzęsawiska.
 W tym miejscu Mowgli zachichotał z cicha, pogrążywszy podbródek w wodzie. Tymczasem Hathi mówił dalej:
 — A wył tak głośno i przeraźliwie, iż usłyszał go Tha i zapytał: „Cóż to cię boli?“