Strona:Rudyard Kipling - Druga księga dżungli (tłum. Birkenmajer).djvu/75

się tam dostaniesz dziś nocą, to życie nasze uratowane. Jeżeli się nie uda, to trza uświerknąć!
 — A więc ratujcie życie. Dziś nocą nikt nie wyjrzy z chałupy. Ale cóż to on tam wyrabia?
 Mąż Messui ukląkł w kącie chałupy i obiema rękami rozgrzebywał ziemię.
 — To trochę pieniędzy, jakie on sobie uśparował — wyjaśniła Messua. — Nic innego nie możemy z sobą zabrać.
 — Pieniędzy? — rzekł Mowgli. — Aha! To takie coś, co wędruje z ręki do ręki i nigdy się nie zagrzeje. Czy poza tą wsią ludzie też się tym posługują?
 Mąż Messui spojrzał gniewnie.
 — To nie diabeł, ale głupiec! — zamruczał. — Dyć za pieniądze mogę se kupić konia. Jesteśwa tak potłuczeni, że trudno nam będzie wlec się prędzej, a za godzinę cała wioska pewnikiem puści się w pogoń za nami.
 — Ręczę ci, że nikt was nie będzie ścigał! Już moja w tym głowa! W każdym razie przydałby ci się konik, bo Messua jest zmęczona setnie.
 Chłop wstał i zawiązał resztę rupij w połę kaftana. Messua z pomocą Mowgliego przelazła przez okno. Orzeźwił ją chłodny dech nocy, ale dżungla na tle gwiaździstego nieba wydała się kobiecinie nader ciemną i straszną.
 — Czy znacie drogę do Kanhiwary? — szepnął Mowgli.
 Skinęła głową.
 — To dobrze... A teraz pamiętajcie, że nie macie czego się lękać. Nie potrzebujecie też przyśpieszać kroku... Tylko... tylko chciałem was uprzedzić, że od czasu do czasu posłyszycie w dżungli za sobą lub przed sobą, jakieś niewinne pośpiewywania.
 — To ty se myślisz, że odważylibyśmy się spędzić noc