Strona:Rudyard Kipling - Kaa na polowaniu.djvu/36

przyjaciół. Usuń się nabok, chłopcze, pochowajcie się, jadowici: będę rozwalał mur.
 Kaa przyglądał się dokładnie budowie, dopóki nie odszukał w marmurowej siatce szczeliny bledszej od innych, wskazującej punkt słaby. Wtedy stuknął weń kilkakrotnie zlekka głową, obliczając odległość, a następnie, wzniósłszy sześć stóp cielska nad ziemią, zaczął ze wszystkich sił uderzać w mur głową, jak taranem. Za szóstem uderzeniem ściana ażurowa drgnęła, za następnem rozsypała się w drobny gruz i obłoki kurzu, a Mowgli jednym susem wydostał się przez otwór i padł pomiędzy Baloo i Bagheerę, zarzucając obojgu ręce na grube karki.
 — Czy nie jesteś raniony? — pytał Baloo, ściskając go czule.
 — Jestem znękany, głodny i potłuczony. Ale z wami jakże okrutnie się obeszły, moi bracia! Krew z was ciecze...
 — Innym lepiej się dostało — rzekła Bagheera, oblizując się i spoglądając na trupy małpie na tarasie i około rezerwoaru.
 — To nic, to nic, skoro ty ocalałeś, moja ty dumo, moja najmilsza mała żabko! — szlochał Baloo.
 — O tem pomówimy później — rzekła Bagheera oschle, ku wielkiemu niezadowoleniu Mowgli’ego. — Patrz, oto Kaa, któremu my zawdzięczamy powodzenie dzisiejszej bitwy, ty zaś — życie. Podziękuj mu według naszych zwyczajów, Mowgli.
 Mowgli odwrócił się i ujrzał łeb olbrzymiego