Strona:Rudyard Kipling - Kapitanowie zuchy.djvu/171

pomknęła wprost na nich ruchem gibotnym. We’re Here, rozpiąwszy kliwer i jeden z żagli, ustąpił przybyszowi nie więcej miejsca, niż wymagała bezwzględna konieczność (Disko nie chciał tracić całego tygodnia na wyławianie kabla), ale podbiegł rączo pod wiatr, właśnie gdy w odległości, z której łatwo można było przesłać pozdrowienie, mijała go Carrie — milcząca i nadąsana — zdana na łaskę zagrabiającej wszystko nawały ławicznych pokosów.
 — Dobry wieczór — rzekł Disko, unosząc czapkę w górę, — a jak tam obrodził wasz ogródek?
 — Idźcie do Ohio i najmijcie muła — dodał stryj Salters. — Nam tu nie potrzeba farmerów.
 — Może wam pożyczyć kotewki od mojego czółna? — zawołał Długi Dżek.
 — Oderwijcie rudel i wetknijcie go w błoto! — radził Tom Platt.
 — Ciewy! — rozległ się piskliwy i przeraźliwy glos Dana, stojącego na jacie sterniczej. — Cie — ewy! Strajk w fabryce ubrań! A może najęli se dziewuchy do roboty?
 — Odkręćcie liny sterowe i przybijcie gwoździem do dna! — wołał Harvey.
 Był to słony żart, którym dawniej samemuż Harveyowi dokuczał Tom Platt.
 Manuel wychylił się za rufę i wrzasnął:
 — Johnie Morgan! zagrajno na katarynce. Ahaaa!