Strona:Rudyard Kipling - Kapitanowie zuchy.djvu/249

 — Ja o tem wszystkiem wiedziałem oddawna — odrzekł Dan. — Chodźcie ino obaczyć, jak tata pomylił się w swych rachubach!
 Poszli uradowani — i przybyli w samą porę, by z ust Cheyne’a posłyszeć słowa:
 — Bardzo się cieszę, że on ma tak dobry charakter... albowiem ten chłopak to mój syn.
 Diskowi szczęka opadła wdół (Długi Dżek zawsze się odtąd zaklinał, że słyszał jej klapnięcie) i w osłupieniu spoglądał to na mężczyznę, to na kobietę.
 — Przed czterema dniami otrzymałem w San Diego telegram od niego, więc przyjechaliśmy tutaj niezwłocznie.
 — Wagonem prywatnym? — zapytał Dan. — On opowiadał, że wielemożny pan takim jeździ.
 — Tak jest, wagonem prywatnym.
 Dan spojrzał na swego ojca, zasypując go nawałą skinień, wcale nie świadczących o szacunku.
 — Opowiadał-ci on nam taką bajdę o jeżdżeniu własną dryndulką zaprzężoną w cztery kucyki — wyrwał się Długi Dżek. — Czy i to było prawdą?
 — Zapewne — odparł Cheyne. — Czy było tak, mamusiu?
 — Przypominam sobie, że Harvey miał mały wolancik, gdyśmy byli w Toledo — potwierdziła matka.
 Długi Dżek gwizdnął.
 — O, Disko! — ozwał się, zawierając wszystko w tych słowach.