Strona:Rudyard Kipling - Kapitanowie zuchy.djvu/271

dachu jadalni, a gromadka dam, osłoniętych czerwonemi i błękitnemi parasolkami, przyglądała się im wśród głośnych śmiechów.
 — Nie chciałbym znaleźć się na tym stateczku, choćby w najmniejszą bryzę. Taka budowa psa warta! — ozwał się Harvey krytycznie, gdy jacht zaczął zwalniać celem zahaczenia się o buję.
 — Mają przepyszną rozrywkę. Mogę ci dać to samo, Harveyu, a nawet i dwa razy więcej. I cóż na to powiesz?
 — O rety! Przecież w ten sposób nie spuszcza się łódki na wodę! — mówił Harvey, wciąż zajęty jachtem. — Jeżelibym nie umiał zarzucić cumy, lepiej byłoby mi zostać na lądzie... A cóż, gdybym tak się nie zgodził?
 — Zostać na lądzie... czy też co innego?
 — A na ten jacht i tę stajnię i na utrzymanie się kosztem „starego“... i na to chowanie się do boku mamusi w razie jakiej przykrości? — odrzekł Harvey, sens kończąc i mrugając oczyma.
 — No, w takim razie zawrzyj ze mną umowę, mój synu.
 — Dziesięć dolarów na miesiąc? — zagadnął Harvey, znów mrużąc oko.
 — Ani centa więcej... dopóki nie zasłużysz na podwyżkę... a przez kilka lat i tego nie tkniesz.
 — Wolę zacząć wcześniej choćby od zamiatania (czy nie od tego zaczynają wielkie ryby?) i teraz już tknąć się czegoś, niż...