Strona:Rudyard Kipling - Kim T1.djvu/130

 — No, spodziewam się.
 — Dobrze, a ja wierzę w cuda, co wychodzi na to samo. Moce Piekielne! Kimball O’Hara i jego syn. Ależ to przecie wyraźnie krajowiec, a Kimballa, o ile pamiętam, ja sam ożeniłem z Anusią Shott. Od jak dawna nosisz te rzeczy, chłopcze?
 — Od czasu, jak byłem małem dzieckiem.
 Ojciec Wiktor podszedł parę kroków i rozpiął koszulę Kima.
 — Widzicie, Bennett, że on nie zupełnie jest ciemnego koloru. A jak ci na imię?
 — Kim.
 — Czy Kimball?
 — Być może. Czy pozwolisz mi odejść?
 — Jak jeszcze?
 — Nazywano mnie jeszcze: Kim Rishtike. To znaczy Kim z Rishtike.
 — Co to jest — Riszti?
 — Iryjski. To pułk mego ojca.
 — Ach, irlandzki, rozumiem.
 — Tak. Ojciec mi tak mówił. — Mój ojciec żył.
 — Gdzie żył?
 — Żył. Z czasem, naturalnie, że umarł... — odrzekł.
 — O! Czy zawsze tak lakonicznie odpowiadasz?
 Bennett przerwał rozmowę.
 — Bardzo być może, że wyrządziłem temu chłopcu krzywdę. To jest napewno biały, chociaż bardzo zaniedbany malec. Jestem pewny, że musiałem go trochę potłuc. Ja nie wierzę w duchy.
 — Dajcie mu szklankę sherry i pozwólcie wyciągnąć się na hamaku. No, Kim — ciągnął ojciec Wiktor — nikt ci tu nic złego nie zrobi. Wypij to i opowiedz nam o sobie. Ale pamiętaj, mów prawdę, jeśli nie masz powodów, by mówić inaczej.
 Kim kaszlnął, stawiając na stole szklankę wypitą do dna i zamyślił się. Był to moment, w któ-